خروج فوری از افغانستان، درست نیست

به قلم پیتر ایشتیدت- افغانستان

گزارش شماره 401

16 جون 2011

واشنگتن اعلام کرده است که ماموریت جنگی اش در افغانستان احتمالاً تا پایان سال 2014 اختتام خواهد یافت، البته گفتگو در مورد ادامه حضور نیروهای این کشور پس از تاریخ مذکور بخاطر آموزش و حمایت اردوی ملی افغانستان ادامه دارد. تا پایان سال 2014، نیروهای افغان مسوولیت کامل امنیتی کشورشان را به عهده خواهند گرفت.

اما خروج عجولانه نیروهای ایالات متحده درین زمان حساس از افغانستان خطای بزرگی خواهد بود.

این کار نه تنها زمینه جنگ داخلی و آشوب را که یک بار نزدیک بود کشور را به نابودی کامل بکشاند، هموار خواهد ساخت، بلکه وضعیت مشابه آنچه را که پای نیروهای ایالات متحده و ناتو را به خاک افغانستان کشید، بوجود خواهد آورد.

این کار درعین حال می تواند به معنای ترک میلیون ها باشنده افغانستان باشد که خود را وقف ساختن آینده ای مبتنی بر تعهدات بین المللی کرده اند و انتظار دارند تنش های قومی گذشته دوباره تکرار نگردد.

با آنکه مرگ بن لادن یک موفقیت نمادین در جنگ علیه تروریزم بود، اما این پیروزی به تنهایی برای امن کردن جهان کافی نیست. القاعده بعنوان یک سازمان همچنان به حیاتش ادامه خواهد داد و افراد زیادی وجود دارند که رهبری این سازمان را به عهده گیرند.

همین حضور القاعده در افغانستان و میزبانی طالبان از آن گروه باعث شد که جامعه بین المللی به افغانستان حمله کرده و حکومت طالبان را ساقط نمایند.

پس از فروپاشی رژیم طالبان در تهاجم نیروهای خارجی به رهبری امریکا، گروه مذکور مقاومت قابل توجهی از خود نشان داده و در چهار پنج سال گذشته به تدریج نیرومند تر شدند، چنانچه اکنون به اوج قدرتمندی شان رسیده اند.

طالبان متحد گروه های شورشی می باشد که برخی آنها نسبت به طالبان دیدگاه های خطرناک تر دارند. از جمله می توان از شبکه حقانی به رهبری جلال الدین حقانی که اخیراً پسرش سراج الدین رهبری آن را بعهده گرفته، حزب اسلامی گلبدین حکمتیار و لشکر اسلام یاد کرد. لشکر اسلام یکی از چندین گروه مربوط به طالبان پاکستانی است.

تقاضاها برای عقب نشینی زودهنگام امریکا به اظهاراتی متکیست که قوماندان های نظامی نسبت به دستاوردهای شان علیه طالبان در جنوب افغانستان در یک و نیم سال اخیر مطرح کرده اند. علیرغم واقعی بودن این دستاوردهای نظامی، حقیقت آنست که با عقب نشینی نیروهای بین المللی، طالبان دوباره برخواهند گشت و نیروهای امنیتی هنوز قادر نیستند تا در برابر شورشیان به تنهایی بایستند.

فرار نزدیک به 500 جنگجوی طالب و سایر جنایت کاران از زندان قندهار که در مقابل چشمان نیروهای امنیتی افغانستان اتفاق افتاد نمونه ی جالبی از ناتوانی این نیروهاست.

با آنکه جنوب افغانستان شاهد دستاوردهای موقت بوده است، اما امنیت شمال بطور وسیع به خرابی گراییده است.

بانگاهی به وقایع اخیر می توان به حقیقت تلخ پی برد. ولایت قندز مورد توجه خاص شورشیان بوده است و حملات آنها دران ولایت سراسر شمال کشور را متاثر ساخته است.

بتاریخ 14 مارچ، مهاجمان انتحاری بر نظامیان افغان در شهر قندز حمله کردند و 36 نفر را به قتل رسانده و 32 تن دیگر را زخمی نمودند. در هفته های قبل ازان حمله چندین حمله مشابه دیگر نیز دران ولایت اتفاق افتاده بود و در یک مورد افراد ملکی که بخاطر کار با حکومت ثبت نام می کردند، هدف قرار گرفتند.

شدیدترین حمله ی شورشیان بتاریخ 28 ماه می اتفاق افتاد که دران حمله کننده انتحاری به لباس پولیس توانست وارد محل برگزاری جلسه ی مهمی در ولایت تخار شود و قوماندان پولیس شمال را کشته و قوماندان نیروهای ناتو در شمال را زخمی کند.

بتاریخ 30 ماه می، گروهی که ظاهراً وابسته به طالبان بودند، 4 حمله بسیار سازمان یافته را بالای مرکز فرماندهی تیم بازسازی ولایتی ایتالیا در شهر هرات براه انداختند. تعدادی از مهاجمان انتحاری دست به حمله زدند و در مرکز شهر درگیری را آغاز نمودند که بیش از 5 ساعت ادامه یافت.

چند روز بعد، در ولایت شرقی ننگرهار، شورشیان در حمله ای نه تن از اقارب ولسوال همیشه گل را که در یک شهرک مرزی به محفل عروسی شرکت کرده بودند، به قتل رساندند. این حمله به لشکر اسلام، گروه مربوط به طالبان پاکستانی نسبت داده شد. این گروه به دلیل پیشرفتی که آقای گل در ترغیب مردم محل بخاطر مقاومت در برابر شبه نظامیان بدست آورده بود، این حمله را راه اندازی کردند، زیرا شورشیان برای انتقال جنگجویان شان به افغانستان ازین منطقه استفاده می کردند.

هر روز وقایع زیادی در گوشه و کنار افغانستان اتفاق می افتد، اما در بیشتر موارد در رسانه های بین المللی انعکاس نمی یابند.

واقعیت انکار ناپذیر این است که طالبان دوباره به صحنه آمده اند و افغانستان در یک حالت نوسان قرار گرفته است.

جنگ پر هزینه است. و این نیز قابل درک است که مردم عام امریکا و اروپا از ادامه ی یک دهه جنگ که پایان آن معلوم نیست آنهم در کشوری که قبرستان امپراتورها خوانده شده، خسته شده اند.

اما خروج قبل از وقت نیروهای بین المللی از افغانستان زمینه را برای آشوب در سراسر افغانستان مساعد می سازد، و خاک این کشور را به مخفیگاه امن گروه های تروریستی مبدل می نماید.

چنین عقب نشینی، به سود گروه های تروریستی تمام خواهد شد و آنها که بطور روز افزون در روابط عامه مهارت می یابند، این خروج را بعنوان پیروزی در برابر "متجاوزان" خارجی جشن خواهند گرفت.

هزینه مالی جنگ امروز بدون شک کمتر ازانست که جامعه بین المللی پس از خروج دوباره خود را در معرض حملات گروه های شورشی ببینند و مجبور شوند دوباره به خاک افغانستان پا بگذارند.

ماموریت جامعه جهانی چی در عرصه نظامی و چی در عرصه ملکی هنوز تکمیل نشده است.

ایالات متحده و ناتو باید طبق برنامه با خروج نسبتاً کم نیروهای غیر حساس شان از افغانستان آغاز کنند، و به سال 2014 بعنوان تاریخی نگاه نمایند که بخش عمده ی مسوولیت های امنیتی – نه همه ی آنها- به نیروهای امنیتی سپرده می شود.

افغانستان امن و باثبات برای ثبات منطقه و امنیت جهان لازمی است. عقب نشینی عجولانه و بدون برنامه ریزی دقیق به منظور منافع کوتاه مدت مالی برای اکنون و آینده ی قابل پیشبینی نادرست می باشد.

پیتر ایشتیدت مسوول عمومی آی دبلیو پی آر در افغانستان می باشد.

نظرات ارایه شده درین مقاله الزاماً بیانگر دیدگاه آی دبلیو پی آر نمی باشد.