خشم چاریکاری ها از مشکلات آب

 محمد صابر صفار گزارشگر تحت اموزش اى دبليو پى ار در پروان

گزارش شماره 364

15 جون 2010

همایون، 26 ساله، در سایه یک دیوار در شفاخانه مرکزی ولایت پروان در شمال شرق کابل نشسته و بی تابانه به شعبه اطفال چشم دوخته است.

او با اندوه گفت: "یک طفل من بخاطر اسهال جان داد. حال طفلک دیگرم نیز به همین مرض گرفتار شده است. اگر خدا نخواسته او هم بمیرد، چی کار کنم؟"

همایون، کارگری از شهر چاریکار، مرکز ولایت پروان، که در 60 کیلومتری کابل واقع شده، گفت که او مزد سه روز کارش را برای تداوی طفلکش مصرف کرده است.

او گفت دلیل مریضی فرزندش کاملاً روشن است.

او توضیح داد: "در پیش خانه ما یک جوی است. مردم ظرف های خود را دران می شويند. حتی کثافات خود را دران می اندازند، و ما از همان آب می نوشیم چرا که آب پاک نل کشی شده و یا چاه نداریم. ازین بابت مردم با مشکلات جدی روبرو می باشند. حکومت در فکر مردم نیست."

باشندگان می گویند که قرار بود با اجرای یک پروژه مشکل آب مردم حل شود.

سال گذشته، حکومت محلی، به همکاری تیم بازسازی ولایتی امریکا، توافق کردند که 4 حلقه چاه به عمق 350 متر را در چهار بخش شهر حفر کنند.

قرار بود آب از چاه ها به ذخایر و ازانجا به خانه های مردم پمپ شود.

مقامات گفتند که پروژه 1.25 میلیون دالری آب باید تاکنون آب پاک آشامیدنی را مهیا می کرد، اما تا کنون تنها یک چهارم کار پیش رفته است.

برخی از باشندگان هنوز از منابع غیر صحی آب می گیرند، درحالیکه دیگران باید برای گرفتن آب از چشمه، ساعت ها پیاده روی کنند.

شیما، 33 ساله که از عرق تر شده بود، با دو کودکش یک بشکه 25 لیتری آب را روی کراچی به سمت خانه شان در ناحیه ششم چاریکار می کشیدند.

او به آی دبلیو پی آر گفت که تا چشمه گلغندی در غرب شهر، 2 کیلومتر پیاده روی کرده و یک ساعت دیگر در صف انتظار کشیده تا بشکه اش را پر آب کند.

او گفت: "بعض اطفال بخاطر بردن آب به خانه، مکتب را ترک گفته اند و تابستان و زمستان کیلومترها پیاده راه می روند تا از چشمه های گلغندی و هوفیان توسط کراچی آب بیاورند."

مردم محل می گویند که امراض ناشی از آب آلوده در ولایت پروان به مرحله بحرانی رسیده است. ارقام ریاست صحت عامه آن ولایت نشان می دهد که روزانه 300 تا 400 مریض در شفاخانه محلی بخاطر امراض ناشی از آب ناپاک بستری می شوند، و اکثرشان کمتر از 18 سال سن دارند.

این امراض شامل اسهال عادی، اسهال خونی ناشی از آمیب، مشکلات جلدی و دیگر امراض الرژیک می شود.

داکتر نصر الله تیموری، مسوول دفتر صحت محیط زیست در شفاخانه 80 بستری پروان گفت که ارقام یادشده در مورد افراد مصاب به امراض ناشی از آب آلوده کامل نیست.

تیموری گفت که دفتر آنان بارها برای تهیه آب آشامیدنی سالم تلاش کرده اند، اما این تلاش ها به نتیجه نرسیده است.

مقامات صحی در ولایت می گویند که تنها نوشیدن آب ناپاک مردم را مریض نمی کند بلکه شستشوی ظرف، آبکش میوه و سبزیجات، و حتی زمانی که مردم دست خود را با آب ناپاک می شویند، نیز باعث مریضی می شود. با گرم شدن هوا، تعداد مریضان نیز افزایش می یابد.

عده ای کمبود هماهنگی میان تمویل کنندگان و قراردادی ها را دلیل به تعویق افتادن پروژه آبرسانی می دانند.

خواجه روح الله صدیقی، معاون رییس شورای ولایتی پروان، دونرها بخصوص تیم بازسازی ولایتی و شورای ولایتی را مسوول ناکامی پروژه می داند.

او گفت: "مشکل اصلی به دونرها بر می گردد، چرا که آنان پول قراردادی ها را سروقت نمی دادند و قراردادی ها نیز کار را به تعویق می انداخت."

شرکت نوید نوری بگرامی وال، قراردادی پروژه گفت که گاهی شاهد دیر شدن پرداخت ها بوده است، اما شرکت به خاطر دیر رسیدن پول، کار را به تعویق نیانداخته است.

یک تن از مسوولان آن شرکت گفت: "این درست است که ما در دریافت پول کم و بیش مشکلاتی داشته ایم. اما ما از همین محل هستیم، مشکلات مردم را درک می کنیم و ازینرو، حتی یک روز هم کار را متوقف نکرده ایم."

او افزود که چهارمین و آخرین چاه در مدت یک ماه تکمیل می شود و برای استفاده به ریاست آبرسانی تسلیم داده خواهد شد.

کیل هیگینز، قوماندان تیم بازسازی در بگرام گفت که دفتر او از جریان پیشرفت پروژه کاملاً آگاه است.

او گفت: "تاجایی که من می دانم بسیاری پروژه ها به دلیل مشکلات اقلیمی، بخصوص در زمستان به تعویق افتاده اند، اما کم و بیش مشکلاتی که در مسایل مالی وجود داشت، فعلاً حل شده است."

محمد قسیم رییس شبکه آبرسانی پروان تاکید داشت که هیچ مشکل فنی در حفر چاه ها وجود ندارد. سه چاه تکمیل شده و قبلاً آب ازان چاه ها به ذخیره انتقال یافته است.

اما او گفت تا زمانی که چاه چهارم تکمیل نشود، ریاست آبرسانی اداره چاه ها را تسلیم نخواهد شد. چاه های موجود، فعلاً برای 2600 خانه آب می دهد اما زمانی که همه چاه ها به سیستم آبرسانی وصل شود، این رقم به 156500 خانه خواهد رسید.

مقامات می گویند که باوجود منابع آبی سرشار افغانستان، تنها 20 درصد کل نفوس کشور به آب پاک دسترسی دارند.

چاریکار در مجاورت چهار دریای پنجشیر، سالنگ، غوربند و شتل قرار دارد، که 70 درصد آب آن دریاها به خارج از مرز به داخل خاک پاکستان میریزد و تنها 30% آنرا دهقانان افغان برای زراعت استفاده می کنند.

دو کانال آب از مرکز چاریکار می گذرد، اما ازانجایی که مردم درین آب موتر و قالین می شویند، و سبزی فروشان، سبزی های فاسد شان را درانجا می ریزند، بسیار آلوده شده است.

بعضی از باشندگان مجبور می شوند تا آب آشامیدنی شان را بخرند.

عبدالبصیر، 25 ساله، یک محصل انستیتوت تحصیلات عالی پروان گفت که اگر او هر روز ساعت ها وقتش را برای آوردن آب مصرف کند، تحصیلاتش متضرر می گردد.

او گفت: "ما آب را هر هفته به قیمت 5 تا هفت دالر می خریم. آن آب نیز کاملاً صحی نیست، و بسیاری ها نمی تواند آنرا بخرد."

محمد خالد، 40 ساله، از طریق فروش آب تانکری امرار معاش می کند. او گفت که این کار سود چندانی برایش ندارد. در تابستان که اکثر مردم می خواهند خودشان با استفاده از کراچی آب بیاورند، کاروبار او خراب تر می شود.

ساکنان پروان می گویند که از شنیدن وعده های مسوولان خسته شده اند.

آفتاب در آستانه غروب بود، و گل آقا، 60 ساله که نماینده منطقه پراچه است، هنوز چشم براه نواسه هایش بود که برای گرفتن آب به چشمه گلغندی رفته بودند.

او که از خشم می لرزید گفت: "با آنکه ریشم سفید شده، هرگز چنین حکومت و مقامات بیکاره ندیده ام."

او گفت: "ما بارها شنیده ایم که مشکل آب امروز یا فردا حل خواهد شد. حکومت پنج سال قبل می گفت که مشکل آب در چاریکار حل شده است. اما پنج سال تیر شد، ولی مشکل هنوز هم وجود دارد."