زندگی به حیث خبرنگار نابینا در افغانستان
ویراستار و گوینده موفق به معیوبیت، تبعیض و انتظارات پایین فایق آمده است.
زندگی به حیث خبرنگار نابینا در افغانستان
ویراستار و گوینده موفق به معیوبیت، تبعیض و انتظارات پایین فایق آمده است.
گزارشی از عبدالطیف سهاک- افغانستان
گزارش شماره 366
1 جولای 2010
سید محمد یزدان پرست، 13 ساله، به چوکی همیشگی اش در صف آخر صنف نشسته و به دایره هندسی که استادش روی تخته سیاه کشیده بود، نگاه می کرد. ناگهان نقطه ای که در مرکز دایره رسم شده بود، ناپدید گردید. او فکر کرده بود که شاید کدام مشکلی در تباشیر باشد.
روز بعد، این شاگرد مکتب، در صف نزدیکتر به تخته نشست. در هشت روز بعد، او هر روز جایش را پیشتر می برد، تا وقتی که کاملاً به صف اول رسید. آنوقت، او دیگر تخته سیاه را هم نمی دید چه رسد به رسمی که روی تخته کشیده می شد.
او به آی دبلیو پی آر گفت: "عاقبت فهمیدم که تخته سیاه و تاشیر رنگ نباخته بودند، بلکه چشم من بینایی اش را از دست داده بود."
باوجود سه بار مراجعه برای تداوی به ایران، این پسر جوان کاملاً نابینا شد.
او گفت: "بدترین خاطره زندگی ام روزیست که شنیدم داکتر به پدرم می گفت بینایی من دوباره بدست نمی آید."
اما ده سال بعد، یزدان پرست بر نابینایی اش فایق آمده و توانسته است کامیاب شود.
او خبرنگار مشهور در کشوریست که دران برای معیوبان امکانات کمی وجود دارد. اکنون او مسوولیت بخش خبر رادیو ندا را در شهر شمالی مزار شریف به عهده دارد.
او خبرها را از بر می خواند و تعدادی از برنامه ها را ارایه می کند. او همچنان به نمایندگی از خبرنگاران شمال افغانستان در کنفرانس های ملی شرکت می کند و در جرگه صلح نیز به نمایندگی از افراد معیوب شرکت کرده بود.
نجیب الله پیکان، مدیر مسوول و مالک رادیو ندا گفت: "اگر من فرد بینایی را بجای یزدان پرست بعنوان مسوول اخبار رادیو ندا تعیین می کردم، آنقدر احساس راحتی نمی کردم. حال ازینکه یزدان پرست اینجاست احساس آرامش می کنم."
پيکان افزود که یزدان پرست نه تنها خبرنگار، گوینده و مدیر خوب است بلکه او در مسایل سیاسی و تاریخی نیز بطور استثنایی آگاه است.
چانس حرفوی یزدان پرست زمانی تغییر کرد که او در سال 1999 از طریق رادیو شنيد که سازمان بین المللی پناهندگی به افراد نابینا در مزار شریف کمک می کند.
او گفت: "من در اولین دیدارم به آموزش خط بریل آغاز کردم. یافتن آن نهاد آغاز حل مشکلات زندگی من بود."
پس از چهار ماه آموختن خط بریل، او دوباره به مکتب رفت، و هنوز درانجا بطور پاره وقت درس می خواند. او پس از فراغت می خواهد حقوق بخواند.
یزدان پرست هنوز هر روز با مشکل تعصب در میان مردم عامه روبرو است. او می گوید وقتی در شهر می گردد مردم بالایش متلک می گویند.
او گفت: "من از کسانی که به ما کور خطاب می کند، می خواهم که یک روز چشمان شان را بسته و دور شهر بگردند، آنگاه از مشکل نابینایان خبر خواهند شد."
برخوردهای توهین آمیز یکی از انگیزه هایی بود که او را تشویق به خبرنگار شدن کرد.
او گفت: "من می خواستم صدایم را که تنها خانواده ام شنیده بود، به حکومت، مردم و جامعه برسانم تا آنان را از دردی که افراد نابینا حس می کنند باخبر کنم."
وقتی صحبت از ازدواج می شود، یزدان پرست می پذیرد که انتخاب او به اساس قیافه ممکن نیست.
او گفت: "من زیبایی ها را دیگر نمی توانم ببینم. تنها چیزی که من از زنم می خواهم این است که مرا درک کند، با سواد باشد و اخلاق خوب داشته باشد."
سید محمد شاه، پدر او که در شفاخانه مزار شریف دوافروش است، گفت که وقتی پسرش بینایی اش را از دست داد او مثل هر افغان نابینای دیگر با آینده تاریک روبرو شد.
او گفت: "من فکر کردم پسرم باردوش خانواده اش خواهد شد، اما امروز خانواده بار دوش اوست، چرا که او مرا در مصارف خانه کمک می کند. او مایه فخر خانواده و دوستان ماست. من هرگز به پسرم بعنوان فرد معیوب نمی بینم. پسرم مرد کاملاً صحت مند و جوان است."
وقتی از خوب ترین و بدتری خاطراتش پرسیده شد، یزدان پرست گفت: "بدترین خاطره ام چیزیست که داکتر گفت که چشمانم دیگر جور نمی شوند. من ازینکه دیگر نخواهم توانست تخته سیاه، همصنفی ها، والدین، خواهران و برادرانم را ببینم، ناامید شده بودم."
"بهترین خاطره ام زمانی آغاز شد که پشت مایکروفون رادیو ندا نشستم، بخاطری که تا آنوقت، هرکس فکر می کرد که من قادر به هیچ کاری نیستم. اما من به آنان نشان دادم که می توانم عین مثل خودشان کار کنم."
عبدالطیف سهاک گزارشگر آی دبلیو پی آر در بلخ، شمال افغانستان می باشد.
