زمینه های کارې برای زنان افغان مهیا شده است

وحیده 30 ساله گفت:" من سابق  گدایی می کردم ، اما حالا من منحیث خیاط کار می کنم و تمام فامیل ام را اعاشه می کنم."

وحیده، باشندۀ شهر چاریکار مرکز ولایت پروان به آی دبلیو پی آر گفت که کورس آموزشی که توسط ریاست امور زنان این ولایت راه اندازی شده بود زندگی وی را تغییر داده است.

او یگانه نان آور یک فامیل پنج نفری است چون شوهر وی معتاد به مواد مخدر است و نمی تواند کار کند. قبلاً یگانه درآمد وحیده گدایی گری و بعضی اوقات کالا شویی بود، اما مهارت جدید اش زنده گی اورا متغیر ساخته است .

وحیده  گفت:" حالا من در مقابل  دوخت هر جوره لباس هشت دالر به دست می آورم که درآمد ماهانۀ من 100 دالر می شود، زندگی من خیلی خوب است، کسانی را که این حرفه را برایم یاد داده اند همواره در دعا هایم فراموش نخواهم کرد."

آموزش های حرفه یی برای زنان  در ولایت پروان پیشرفت چشم گیری کرده است، اما با آنهم زنان  می گویند که به خاطر تأمین استقلال مالی آنها به سرمایه گذاری های بیشتر حکومت نیاز دارند.

صفیه، مسول نهاد آموزشی ریاست آمور زنان ولایت پروان  می گوید تا حالا به تعداد 600 زن در رشته های خیاطی، بافندگی، آشپزی و لحاف دوزی  همراه با صنف ها ی زبان انگلیسی، مهارت های کمپیوتر و آموزش های آرایش گری فارغ گردیده اند.

او گفت که بیشتر این زنان در شش مرحله آموزش دیده اند و اکنون از لحاظ اقتصادی خود کفاء هستند.

اوگفت:" هر دوره آموزشی سه الی شش ماه را در برگرفته است و در جریان این زمان روزانه مبلغ دو دالر پول رفت و آمد برای کار آموزان و برای آموزگاران معاش ماهانه 130 دالر از طرف سازمان ( پاملرنه )  پرداخت شده است." وی افزود

وسایل کاری و تجهیزات همچنان به گونۀ رایگان برای شاگردان فراهم شده است.

ثریا 25 ساله سه سال قبل در همین نهاد آموزشی خیاطی را آموخته است و حالا والدین و دو برادر خورد تر از خودش را حمایت می کند. با آنکه او زندگی اش را وقف فامیل اش کرده است، اما می گوید که او هیچ نوع پیشمانی ندارد.

اوگفت:" من مجبور هستم تا زمانیکه برادرانم بزرگ نشوند شوهر نکنم، بخاطریکه غیر از من کسی دیگری نیست که آنها را حمایت مالی کند." وی اضافه کرد که می تواند ماهانه 150 تا 200 دالر به دست بیاورد.

صفی الله شمس، رییس دفتر منطقوی برنامۀ انکشافی هبیتات ملل متحد تأثیرات طویل مدت آموزش های حرفه یی را برجسته کرد.

شمس به آی دبلیو پی آر گفت که نزدیک به 7000 زن  از سال 2005 الی 2012 در هماهنگی با برنامۀ همبستگی ملی که یک برنامه به منظور اختیار دادن به جوامع محلی که پروژه های انکشافی شان را خود مدیریت کنند فارغ شده اند.

او گفت کورس های که راه اندازی کرده ایم از قبیل قالین بافی، مرغ پروری، خیاطی و دام پروری بوده است که نهایت سود مند تمام شده است.

اوگفت:" قرار یافته های ما این آموزش ها تغیرات چشم گیری در زندگی زنان نیازمند رونما کرده است."

نادره گیاه، رییسۀ آمور زنان این ولایت گفت که خود کفاء شدن زنان از نگاه اقتصادی همچنان برای مقابله با خشونت های جنسیتی کمک کرده است.

اوگفت:" بیشتر خشونت های فامیلی ریشه در فقر دارد، ازینکه این روند زنان را از نگاه مالی خودکفاء ساخته است خشونت ها علیه زنان را نیز کاهش داده است."

اواضافه کرد،" بسیاری از زنان مؤفق به راه اندازی تجارت کوچک شده اند."

پرداخت دوباره به جامعه

سیاه موی هاشمی که در شهر چاریکار سالون  آرایش گری دارد این  پیشه را در کشور ایران اموخته است. او از آرایش عادی 7 تا 10 دالر اجوره می گیرد در حالیکه اگر یک عروس را  آماده کند الی 100 دالر اخذ می کند.

هاشمی در مرکز آموزش های حرفه یی بیشتر از ده شاگرد دارد و مهارت هایش را برای علاقه مندان آرایش گری آموزش می دهد. ماهانه مبلغ 150 دالر به خاطر کار آموزگاری اش برایش پرداخت می شود.

او به آی دبلیو پی آرگفت:" تاحال من 120 شاگرد را آموزش داده ام، هر یک از آنها در ولایت پروان  سالون های آرایش گری تأسیس کرده اند و آنها به گونۀ کافی کار دارند و از لحاظ مالی نیز خوب هستند."

یگانه چالش برای آنعده کسانیکه داخل بازار صنایع دستی می شود اینست که چگونه تقاضا ها برای محصولات سنتی شان را افزایش دهند.

نادیۀ 20 ساله باشندۀ شهر چاریکار شش ماه قبل مهر بافی را در همین مرکز آموزشی آموخته است. حالا وی علاقه دارد که خیاطی را یاد بگیرد.

اوگفت:" مهره بافی کار خوبی است، اما هیچ تقاضای برای آن موجود نیست، چیزیکه را که می ساختم به بسیار مشکل به فروش می رسانیدم، در حال حاضر خیاطی بازار خوبی دارد و من این حرفه را یاد گرفته ام و می خواهم که با استفاده از مهارت های خود فامیل خود را اعاشه کنم."

یکتن دیگر از زنان کار فرما هشدار داد که گسترش کسب و کار آنان بدون حمایت حکومت نا ممکن است.

پروانۀ 27 ساله باشندۀ شهر چاریکار کارگاه خیاطی را به پیش می برد که زنان زیادی را آموزش می دهد و استخدام کرده است.

او تلاش می کند که به تولیداتش ادامه دهد و این یگانه راه درآمد پول برای وی است که در آن سرمایه گذاری کرده است.

اوگفت:" من کوشیده ام دیزاین های مختلف را استفاده کنم تا آنکه در بازار به فروش برسانم، اما هیچ تقاضای برای آن موجود نبود، مردم برای تولیدات من قمیت پایین تری را پیشنهاد می کردند ومن مجبور بودم که زیان را تحمل کنم، حکومت باید ما را کمک کند تا  برای لباسهای  که توسط زنان آموزگار آماده می شود بازار داشته باشیم ."

گیاه، نمایندۀ ریاست امورزنان پذیرفت که نبود بازار برای این زنان از جمله مشکلات عمده است . اوگفت که من در جریان یک بازدیدم با رولا غنی، خانم اشرف غنی رییس جمهوری افغانستان این موضوع را در جریان گذاشتم و وی وعدۀ حمایت کرد.

او اضافه کرد،" در دیدار های که من با مسؤلین داشته ام بهبود زندگی زنان یکی از اهداف اصلی حکومت به شمار می رود."

در حال حاضر، طرح آموزشی که ادامه دارد یک تغییرات کلی را در زندگی زنان ولایت پروان رونما کرده است.

گل چهره 40 ساله ده سال قبل بیوه شده است و همراه با دو پسر و یک دختر اش از ولسوالی غوربند به مرکز این ولایت آمده است. وی  از لحاظ مالی سختی زیاد را متحمل شده است ، اما هیچگاهی امید خود را از دست نداده است.

وی گفت " در اوایل من لحاف می دوختم  و بعداً از طریق ریاست امور زنان ولایت پروان خیاطی را آموختم، در حال حاضر من روزانه الی 10 دالر درآمد دارم، حالا زندگی ام خیلی خوب شده است، اطفال من به مکتب می روند، من از تمامی کسانیکه زمینۀ این فرصت را برای زنان فراهم کرده است تشکری می کنم."