لزوم اقدامات برای تامین حقوق زنان روستایی افغانستان

در مناظره‌ای که اخیراًدر ولایت شمالی بلخ از سوی آی دبلیو پی آر برگزار شد، اشتراک کنندگان خواستار اقدام فوری برای رفع فاصله میان حقوق زنان شهری و روستایی کشور شدند.

اشتراک کنندگان برخی پیشرفت‌هایی را که پس از سقوط حکومت طالبان در سال 2001 در عرصه تساوی جندر بدست آمده است، یاد کردند، اما تاکید کردند که سطح این پیشرفت‌ها در نقاط مختلف کشور متفاوت است.

شهلا حدید، رئیس امور زنان ولایت بلخ گفت که تصدیق دستآوردهای 14 سال گذشته مهم است.

او گفت: "با وجود مشکلات، تغییرات مثبت در زندگی زنان آمده است."

زهرا محمدی، فعال جامعه مدنی نیز بر پیشرفت‌ها در زمینه مساوات تاکید کرد.

او در مناظره گفت: "وضعیت زنان نسبت به گذشته بسیار بهتر است. پروژه‌هایی برای حمایت زنان وجود دارد و این پروژه‌ها به کاهش مشکلات زنان کمک می‌کنند. در بلخ بخاطر امنیت بهتر، زنان در بخش‌های گوناگون پیشرفت کرده‌اند. آنان به آموزش رایگان دسترسی دارند، می‌توانند کار برای خود پیدا کنند و در بحث‌های سیاسی و فرهنگی اشتراک می‌توانند."

طارق وحیدی، نماینده کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان نیز تایید کرد که وضعیت بهتر شده است.

او گفت: "ما شاهد تغییر واضح در دسترسی {مردم} به تعلیم و خدمات صحی هستیم. آگاهی اجتماعی و سیاسی زنان بهبود یافته و آزادی بیان به آنان جرئت داده تا حقوق خود را طلب کنند."

اما وحیدی هشدار داد که این دستآوردها در اثر خشونت جاری شورشیان و تفاوت شدید میان زندگی زنان در شهرها و آنانی که در مناطق دور افتاده افغانستان زندگی می‌کنند با خطر مواجه است.

مرسل 13 ساله، جوانترین اشتراک کننده مناظره نیز این نظر را تایید کرد.

او گفت: "ما نباید صرفاً به وضعیت شهرها ببینیم. در بیشتر ولسوالی‌های افغانستان زنانی هستند که هرگز برای‌شان فرصت تعلیم داده نشده و اکنون بیسواداند. آنان می‌خواهند خواندن و نوشتن یاد بگیرند. فکر می‌کنم نصف زنان کشور {از سال 2001} تاکنون وضعیت‌شان بهتر شده، اما دیگران در شرایط بدی قرار دارند."

نفیسه روحین، محصل و فعال جامعه مدنی در مناظره اظهار داشت که بعد از 2001، زنان ظاهراً آماده ادای نقش بزرگتر دز زندگی اجتماعی و اقتصادی بودند.

او افزود: "اما بی‌ثباتی جاری باعث شده است که حقوق زنان بجای پیشرفت دچار عقبگرد شود. بطور مثال، وقتی گروهی از مسافران گروگان گرفته می‌شوند یا گلوی یک زن بریده می‌شود، چنین وضعیت امنیتی در قلب زنان ترس و وحشت ایجاد می‌کند."

کمپاین‌های گروه‌های مدافع حقوق زنان و سازمان‌های حقوق بشر افغانستان منجر به نظارت بهتر از بدرفتاری، مساعدت حقوقی و ایجاد تعدادی از خانه‌های امن شده است.

این خدمات در سراسر کشور بطور مساوی توزیع نشده و سطح آگاهی مردم نیز پایین مانده است.

روحین در ادامه گفت: زنان هنوز حقوق‌شان را بدست نیاورده‌اند چون مردان از این حقوق آگاه نیستند. باید مردان آموزش داده شوند تا بتوانند این حقوق را به زنان بدهند، مثل حقوق میراث و مهریه. ما حتی علمای دین داریم که مهریه خانم‌های شان نپرداخته‌اند."

زیبا صمدی معین شورای زنان ولسوالی دهدادی گفت که مشکل بسیار فراتر از کمبود آگاهی است.

او گفت: "مردان نمی‌خواهند زنان رشد کنند. خشونت در سطح وسیع علیه زنان صورت می‌گیرد."

او گفت که خودش نیز شخصاً این گونه رفتار را تجربه کرده است.

او گفت: "مردان زورمند یک نمره زمین دولتی را که من می‌خواستم بالای آن مکتب دخترانه آباد کنم، قبضه کردند، و زمین شخصی مرا نیز که می‌خواستم بالایش یک باب مدرسه برای زنان بسازم، قبضه کردند."

روحین گفت که مبارزه برای تساوی جندر باید بدون توجه به مشکلات پیش‌رو ادامه یابد.

او گفت: "اگر زنان دست به دست هم داده و هراس نداشته باشند، پیشرفت خواهند کرد. اگرچه افغانستان جامعه مردسالار است، با آنهم زنان نباید به عقب برگردند."