بهره‌برداری سیاسی از شاگردان مکاتب
نوجوانان از اینکه از مکاتب برای پر کردن جا های خالی محافل رسمی دولتی برده می شوند، خسته شده اند.
بهره‌برداری سیاسی از شاگردان مکاتب
نوجوانان از اینکه از مکاتب برای پر کردن جا های خالی محافل رسمی دولتی برده می شوند، خسته شده اند.
شاگردان مکاتب در ولایت جنوبی خوست می گویند بخاطر اشتراک جبری در تظاهرات و محافل دولتی ساعات ارزشمند درسی شان ضایع می شود.
همایون شاگردی در یک مکتب ولایت خوست به آی دبلیو پی آر گفت: "مصروف امتحان دادن بودیم که مقامات ریاست معارف ناگهان ظاهر شدند و از ما خواستند که امتحان را رها کرده به مهمانخانه دولتی برویم که قرار بود مهمانانی از کابل به آنجا بیایند."
او گفت: "از مسئولان ریاست معارف پرسیدیم که نمرات امتحان ما چطور خواهد شد و خواستیم که اجازه دهند به نوشتن جواب سوالات ادامه دهیم. اما آنان قبول نکردند و گفتند امتحان لغو است. آنان برای ما نمرات بالا دادند و بعد مجبور کردند که آنجا را ترک کرده و برای استقبال از مهمانانی برویم که از کابل می آمدند."
در افغانستان، بخصوص در ولایات دور افتاده، این یک امر معمول است که کودکان و محصلان پوهنتون برای پذیرایی از مهمانان اشتراک کنند.
این کار در سال 2007 زمانی که یک هیات پارلمانی در جریان دیدار از ولایت شمالی بغلان مورد حمله انتحاری قرار گرفت، عواقب غم انگیزی به همراه آورد. بیش از 70 نفر کشته و بیشتر از 100 تن دیگر زخمی شدند. در میان قربانیان 62 نفر شاگرد مکتب نیز بودند که برای استقبال از مهمانان به آنجا آورده شده بودند.
پالیسی رسمی حکومت افغانستان این است که شاگردان نباید بعنوان ابزار سیاسی در محافل استفاده شوند.
اما شاگردانی که از این اوامر سرپیچی می کنند، می گویند با خطر تنبه مواجه اند.
یک شاگرد صنف یازدهم در شهر خوست که نخواست نامش گرفته شود گفت: "وقت هایی بوده است که معلم با آنکه حاضر بوده ام، مرا غیرحاضر کرده است. دلیل آنها نرفتن به محفل بود."
محمدالرحمن ایاز، مفتش یک مکتب خصوصی، ادعا نمود که برای شاگردان بخاطر ترک درس و رفتن به نشست های مختلف پول داده می شود.
او گفت: "مدیران این مکاتب گروه‌هایی از شاگردان را بخاطر تبلیغ مکاتب شان به این محافل می فرستند، چون این برنامه ها از طریق تلویزیون نشر می شود و نام مکتب در خبرها ذکر می شود، لوگوهای شان نشر می گردد و مردم آنها را می بینند. در واقع، آنها از این شاگردان برای بازاریابی استفاده می کنند. برای مقامات مکاتب محروم شدن شاگردان از درس اهمیتی ندارد."
حضرت الله هنریار، رئیس مکتب خصوصی روان در خوست این ادعا را رد کرد که گویا فرستاد ن شاگردان راهی برای تبلیغ مکتب اش است.
او گفت: "ریاست تعلیم و تربیه برای ما گفته است که شاگردان را به اینگونه برنامه ها بفرستیم."
عبدالستار ببرکزی سرمعلم مکتب دولتی عبدالفتاح نیز گفت که آنان راه دیگری جز فرستادن شاگردان به محافل ندارند.
او گفت: "این سوال که چرا ما شاگردان را به محافل یا برای استقبال ازمهمانان می فرستیم باید از مقامات پرسیده شود."
اما بخت نور بختیا رئیس معارف خوست گفت که آنها فقط دساتیر را پیروی می کنند، ولی در این مورد که این دساتیر از کجا می آیند، چیزی نگفت.
او گفت: "من بخوبی می دانم که این کار نادرست است و شاگردان نباید به هر نشستی فرستاده شوند، اما ما مجبور بوده ایم که این کار را بکنیم؛ ما باید اوامر را اجرا کنیم."
مبارز محمد ځدران سخنگوی والی خوست این ادعا را رد کردکه گویا مقامات بلندپایه خواسته اند شاگردان را برای اشترک در نشست های عمومی اعزام کنند.
او گفت: "ما تنها در تجلیل از روزهای ملی شاگردان را دعوت کرده ایم تا به آنان درمورد ارزش این چنین روزها درس بدهیم. به این شیوه ما می کوشیم شاگردان را تشویق کنیم تا چگونگی تجلیل از روزهای ملی و دوست داشتن کشورشان را بیاموزند."
نصرت الله تسل، خبرنگار در خوست گفت که مردم به دلیل سرخوردگی از حکومت کمتر با اراده خود به محافل رسمی اشتراک می کنند.
او گفت: "برای آنکه نشان دهند آنها هنوز افراد زیادی را به محافل جلب کنند، و برای آنکه مقامات ولایتی به مقامات کابل نشان دهند که از حمایت مردمی برخوردارند و مردم دوست شان دارند، آنها معمولاً شاگردان را بجای پر کردن جای خالی مردم استفاده می کنند."
فعالان حقوق بشر هشدار می دهند که دور کردن شاگردان از تعلیم نقض آشکار حقوق بشر است. آنها در عین حال از نگرانی ها درمورد مصئونیت نشست های عمومی نیز صحبت می کنند.
رفیق جنبش، استاد روانشناسی در پوهنتون شیخ زاهد ادعا کرد که اینگونه استفاده از کودکان در دراز مدت باعث آسیب های عاطفی کودکان می گردد.
او گفت: "اینگونه محافل بالای شاگردان بجای اثرات مثبت اثرات منفی می گذارد زیرا آنان نمی توانند هرچیز را بصورت درست تحلیل کنند. بیشتر تظاهرات و جلسات عمومی پر از خشونت بوده، در آنها سخنرانی های احساساتی صورت می گیرد و بر شاگردان اثرات عمیق می گذارد. شاگردان وقتی بزرگ شدند، تهاجمی تر می شوند.
