ورزشکاران زن افغان برای چیزی بیشتر از مدال می رزمند

گزارشی از خان محمد دانشجو

گزارش شماره 417

11 دسامبر 2011

در دهه 1990، ستدیوم کابل به محل اعدام ها و مثله کردن های علنی طالبان مبدل شده بود، و جهانیان این ستدیوم را بعنوان نماد سبعیت آن گروه می شناختند. اکنون که چیزی بیشتر از یک دهه ازان زمان می گذرد، زنان و مردان برای ورزش به اینجا می آیند.

زمانی که خبرنگار آی دبلیو پی آر اخیراً ازین ورزشگاه دیدن نمود، سلما حسینی 24 ساله، در حال دادن تمرین به یک تیم 80 نفری زنان تکواندوکار بود.

باوجود کمبود شدید امکانات و ورزشگاه ها، و محدودیت های سنتی در برابر نقش اجتماعی زنان، ورزشکاران زن افغان در جریان دو سال اخیر بیش از 100 مدال طلا، نقره و برونز از مسابقات منطقوی و بین المللی به کشورشان آورده اند.

حسینی آموزش تکواندو را در سن 14 سالگی در ایران، که دران زمان بعنوان مهاجر درانجا زندگی می کرد، آغاز نمود. او تاکنون مدالهای نقره و برونز از خارج افغانستان آورده است، اما اکنون در مسابقات اشتراک نمی کند و مصروف آموزش تیم ملی المپیک است.

با آنکه موفقیت های حاصله در ورزش ممکن است انعکاس پیشرفت هایی در موقف عمومی زنان باشد، اما حسینی می گوید که شاگردانش بخاطر موفقیت های خود چندان تشویق نمی شوند و رسانه های افغانستان آنانرا نادیده می گیرند.

او گفت: "زمانی که مردان مدال می آورند، رسانه ها بسیار تبلیغ می کنند اما برای دختران چنین نمی کنند. من از رسانه ها می خواهم که به تشویق قهرمانان زن بیشتر توجه کنند تا زنان این کشور احساس توانایی نمایند."

حمیده امید نیز یکی از ستاره های تکواندو می باشد. او در سالهای گذشته سه مدال برونز از خارج کشور آورده است، و در ماه سپتامبر سال جاری مدال چهارم برونزش را در هند بدست آورد.

خانم امید معتقد است که زنان باید خود به تثبیت جایگاه شان تلاش کنند. به گفته ی او، "آنها باید زنجیر اسارت را از پای خود پاره کرده و حقوق شان را بدست آورند."

امید از حمایت کامل محمد مبین، شوهرش، برخوردار است. زمانی که او برای مسابقات به خارج می رود، شوهرش از کودکان مراقبت می کند و به کارهای خانه می رسد. برخی دوستان شوهرش با این کار او مخالف اند، اما او به حرف آنها گوش نمی دهد.

او گفت: "زمانی که از دستاوردهای خانم ام خبر می شوم، توجهی به نظر دیگران ندارم. من از داشتن خانمی چون حمیده بیش از حد خوشحالم."

زهره، ورزشکار 19 ساله که در یک کلب خصوصی در کابل ورزش می کند، خواستار حمایت بیشتر حکومت از ورزش خانم ها می باشد. زنان ورزشکار با کمبود ورزشگاه، لباس و مربی مواجه می باشند.

زهره گفت: "کمیته ی ملی المپیک باید در سراسر کابل ورزشگاه های ویژه ی دختران را فعال سازد، اما این کمیته تاکنون به ورزشکاران هیچ کمکی نکرده است."

این مشکلات ریشه در بنیه ی مالی ضعیف حکومت افغانستان دارد. وزارت مالیه امسال در گزارشی ادعا کرد که کمیته ی المپیک 50 درصد بودیجه ی انکشافی را که امسال به آن اداره اختصاص یافته بود، به مصرف نرسانده است.

با اینهمه، کمیته ی المپیک در شهر هرات ورزشگاه ویژه ی خانم ها را فعال کرده است و به گفته ی ملالی دقیق مسوول بخش ورزشهای زنان کمیته ی المپیک، در کابل نیز بزودی جمنازیوم ویژه ی زنان فعال خواهد شد.

او گفت که "با آنکه مشکلات وجود دارد ولی ما خوشبین هستیم، زیرا ورزش زنان در ولایات رو به پیشرفت است."

هرچند تعداد زیاد افغانها باور دارند که ورزش زنان خلاف مقدسات دینی است، اما کرامت الله صدیقی رییس هدایت اسلامی در وزارت حج و امور مذهبی می گوید که زنان می توانند با حجاب مناسب ورزش کنند.

ولی بسیاری افغانها متعصب فکر می کنند که این کار خلاف تمام ارزش های فرهنگی آنها می باشد.

شاه ولی 55 ساله، باشنده ی خیرخانه ی کابل گفت که شرکت زنان در ورزش فاسد کننده است و مردانی که می گذارند زنان شان ورزش کنند "بی غیرت اند".

او گفت که خروج زنان از خانه بدون محرم نادرست می باشد و در جریان ورزش مردان دیگر برجستگی های بدن آنان را می بینند.

مرد دیگری بنام میر ویس الدین که 30 سال سن دارد و در منطقه ی قلعه ی فتح الله دکانداری می کند دیدگاه کاملاً متفاوتی داشت. او گفت که زنان در دوره طالبان بسیار رنج برده اند و باید برای شان اجازه داده شود تا ورزش کنند و متوجه حال خود باشند.

او گفت: "بگذار جهان بدانند که زنان افغان نیز در مسابقات برنده می شوند. خدا همه چیز را صرفاً برای مردان خلق نکرده است."

به نظر رییسه، خانمی که معلم است، ورزش بخشی از مبارزه ی زنان برای حقوق شان می باشد.

او گفت: "اگر ما به این مشکلات تن بدهیم، در چاردیواری خانه زندانی خواهیم شد."

خان محمد دانشجو گزارشگریست در افغانستان که از سوی آی دبلیو پی آر تربیت شده است.