تقاضا برای مهار سیلاب‌ها در افغانستان
قطعات وسیعی از زمین‌های زراعتی در اثر ریزش بیش از حد باران و آب‌شدن برف از بین رفته اند.
تقاضا برای مهار سیلاب‌ها در افغانستان
قطعات وسیعی از زمین‌های زراعتی در اثر ریزش بیش از حد باران و آب‌شدن برف از بین رفته اند.
باشنده‌گان کنر در شمال‌شرق افغانستان از حکومت می‌خواهند که علیه حوادث مصیبت‌بار سیلاب که سالهاست از آن رنج می‌برند، اقدام کند. باشنده‌گان محل می‌گویند که باران‌های شدید و آب‌شدن برف‌های هندوکش سبب می‌شود که آب دریای کنر که در این ولایت در جریان است همه‌ساله سرریز شده و باعث سیلاب شود.
آب اکثراً قطعات بزرگی از زمین های زراعتی را از بین می‌برد و سیلاب‌های ناگهانی باعث مرگ باشنده‌گان محل می‌شود.
دهاقین و تاجران به آی دبلیو پی آر گفتند که به یک‌سری سرمایه‌گذاری های جدی و فوری نیاز است تا در اطراف دریا دیوارهای محافظتی ایجاد شود تا از تلفات بیشتر زمین و حیوانات جلوگیری شود.
فضل محمد 45 ساله، باشنده‌ی ولسوالی خاص کنر به یاد می‌آورد که چگونه سیلاب‌ها باعث شد تا از زمین‌های زراعتی‌اش فقط قطعه‌ی کوچکی برایش باقی بماند.
او می‌گوید که حالا برای کسب یک درآمد پایدار برای خانواده‌اش تحت فشار عظیمی قرار دارد.
او شکوه کنان گفت : «این دریا هرسال زمین های مان را می بلعد و حیوانات ما را تلف می کند، اما هیچ کسی با ما غم شریکی نمی‌کند. در این مورد از مقام های محلی تقاضای کمک کردیم، ولی پاسخی از آنان دریافت نکردیم. حتا یک‌بار نیامدند که خرابی‌ها را از نزدیک ببینند.»
دریای کنر به طول 1000 مایل در امتداد خط دیورند و در داخل پاکستان-کشور همسایه جریان دارد. این دریا در جریان مسیرش ابتدا دریای کابل را در منطقه‌ی کامه ولایت ننگرهار و سپس دریای اندوس را در منطقه اتک در شمال پنجاب- پاکستان سیراب می کند. سرانجام آب این دریا به بحیره‌ای عربین می‌ریزد.
عبدالله، که در کنار این دریا در مرکز ولسوالی څوکی رستورانت دارد، به آی دبلیو پی آر گفت که مقام ها باید پاسخگوی ناتوانی شان در مهار سیلاب‌های مداوم این دریا باشند. وی ادعا دارد این دریا سبب شده تا ده ها روستا و صدها هکتار زمین از بین برود، اما حکومت تا هنوزهم از این مشکل چشم بسته می گذرد.
او می گوید: «باور کنید این دریا خونی است. ما هرهفته از نواحی رستورانت ما حداقل یک جسد را از آب بیرون می‌کشیم. مردم به دلیل نبود پل های مناسب حین عبور از دریا، ویا هم هنگام ماهی‌گیری یا کار در سواحل آن، غرق می‌شوند. وقتی فصل بهار و تابستان فرار می‌رسد، آب این دریا بیشتر طغیان می‌کند و همه‌چیز را با خود می‌برد.»
ولی‌گل 46 ساله ماجرایی را که ده‌سال پیش باشندگان روستای شان پس از یک سیلاب شدید خانه‌های شان راترک کردند، یادآور شد.
بسیاری از باشندگان به ننگرهار فرار کردند و گل حالا در روستای شیوه ننگرهار زندگی می کند. او می گوید: «شامِ یک روز در سال 2008 آب این دریا به سواحل آن سرازیر شد و روستا را سیل برد. نیروهای اردوی ملی مردم را با چرخ بال از ساحه بیرون کردند، ولی دریا همه‌چیز را بلعید. دریای کنر مجبورمان کرد که ساحه را ترک کنیم و به جلال‌آباد برویم.»
عبدالغنی مصمم، سخنگوی والی کنر نیز به مشکلات ناشی از سیلاب در این ولایت، اشاره کرد.
او می گوید که در برخی از سواحل بسیار آسیب‌پذیر این دریا دیوارهای محافظتی اعمار شده است. اما می پذیرد که هنوز هم به کارهای زیادی نیاز است.
مصمم افزود که به دلیل بی‌ثبات بودن این ساحه‌ی جنجالی و هم‌سرحد با پاکستان، تمویل کننده گان خارجی تمایل چندانی به راه ندازی پروژه های زیربنایی برای مهار سیلاب ها ندارند. او می‌گوید: «جامعه‌ی بین‌المللی در مورد همکاری در مناطق اختلاف برانگیز میان افغانستان و پاکستان دودلی از خود نشان می دهد. واضح است که این یک مشکل بزرگ است و دیوارهای محافظتی دریا چندان موثر نیست، اما دولت آن قدر امکانات ندارد که بند اعمار کند.»
عبدالراشد زلمی، رییس زراعت، آبیاری و مالداری کنر نیز می گوید که این ولایت در بخش اعمار بندها و شبکه های آبیاری به سرمایه‌گذاری اساسی نیاز دارد. او می گوید که کار ساخت آب رو ها در برخی ولسوالی ها جریان دارد، اما به دلیل نبود حمایت مالی، توپوگرافی سخت و تهدیدات جاری امنیتی نتوانسته اند حمایت دولت را برای یک پروژه‌ی بزرگ اعمار بند به دست بیاورند.
زلمی گفت: «سال گذشته بررسی بزرگی در کنر به راه انداخته شد. طرح‌ها و سروی‌ها برای اعمار بند آماده بود، اما نبود بودجه و وضعیت ناگوار امنیتی در ساحه سبب شد که کار این پروژه پیش نرود.
محمد صفی، رییس شورای ولایتی کنر بر مقام های محلی و حکومت مرکزی- هردو- به خاطر اقدام نکردن در این مورد انتقاد می کند. او می گوید که مشکل سیلاب ها را بارها با مسوولین بلندپایه در کابل مطرح کرده، ولی ثمری نداشته است.
او می گوید: «به نظر می‌رسد که دولت نمی خواهد به کنر توجه کند. تا کنون هیچ والی‌ای در کنر مقرر نشده که آماده‌ی اقدامات جدی و مورد نیاز برای کنترول این دریا و تنظیم جریان آب آن باشد. ما بارها این مشکل را در نشست‌های شورای ولایتی و سایر نهادهای ذیربط مطرح کرده ایم. اما چون برای مبارزه با این چالش به سرمایه‌گذاری بزرگ‌تری نیاز است، طرح های ما بی‌پاسخ مانده اند.»
محمد انور سلطانی، تحلیل‌گر سیاسی نیز مسوولین را به خاطر وعده خلافی شان در امر ایجاد بندها در کنر و سایر جاها انتقاد می‌کند. او می گوید که رییس جمهور غنی در جریان کارزارهای انتخاباتی اش در 2013 به مردم تعهد سپرده بود که جریان آب این دریا را به شکل بهتری تنظیم می‌کند. وی مسوولین را به خاطر اقدام نکردن در این بخش مورد پرسش قرار داده می گوید که، با اعمار یک بند در کنر،انجنیران نه تنها که به ولایات شمال شرقی افغانستان، بلکه به کابل نیز می توانند برق تولید کنند.
علاوه بر این، او می‌گوید که فراهم شدن آب کافی به مناطق صحرایی ننگرهار، کنر و لغمان سبب رشد مداوم تولیدات زراعتی و افزایش فرصت‌های کاری می‌شود.
سلطانی می‌گوید: «سالهاست که پاکستان از این دریا نفع می‌برد در حالی که ما از زیان‌های آن رنج می‌بریم.»
محمد صادق دولت‌زی، رییس اراضی مستقل در ولایت همجوار ننگرهار، نیز می‌گوید که این دریا سبب سرازیرشدن سیلاب‌های شدید در این ولایت می‌شود و چراگاه‌های مهم را از بین می‌برد. او می‌گوید: «در مورد زمین‌های تخریب‌شده نمی‌توانیم آمار دقیقی ارایه کنیم، چرا که تا کنون هیچ بررسی در مورد این مشکل صورت نگرفته است. ما از وزارت زراعت تقاضای این کار را کرده‌ایم، ولی تا حال موافقت‌شان را حاصل نکرده‌ایم.»
ملک نواب‌خان، یک‌تن از بزرگان قومی در ولسوالی څوکی کنر می‌افزاید: «سیاسیون در جریان کارزارهای انتخاباتی‌شان وعده‌های بزرگی به مردم دادند. اما این وعده‌ها فقط برای به دست آوردن رای ما بود. تا اکنون هیچ کسی ما را در نجات از خطرات این دریا کمک نکرده‌است. هیچ‌کسی به خواسته‌های ماتوجه نمی‌کند.»
