کودکان افغان از سوی طالبان برای جنگ اغوا می‌ شوند

پسران نوجوان در برابر فریب طالبان که آنان را با داستان‌های دروغین گرافیکی از بی‌عدالتی خارجی‌ها، اغوا و استخدام می‌کنند، آسیب‌پذیر اند.

صفدرشاه که فقط پانزده سال دارد مدت شش‌ماه در گروه طالبان جنگ کرده است. این نوجوان که از ولایت شرقی ننگرهار است، زمانیکه دلتنگی‌اش به دلیل دوری از خانواده غیرقابل تحمل شده، از گروه هراس‌افگنان فرار کرده است. او می‌گوید که از پیوستن به این گروه پشیمان است.

صفدرشاه بیرون از خانه‌اش در خیابانی در شهر جلال‌آباد، داستان اغوا و استخدام شدنش در گروه طالبان توسط یکی از نزدیکانش که در مدرسه تدریس می‌کرد، را به آی دبلیو پی آر بازگو کرد.

برای وی عکس‌هایی از قربانیان حملات هوایی ایالات متحده نشان داده می‌شده و همچنین داستان‌های تجاوز نیروهای ناتو به زنان افغان، به تکرار گفته می‌شد.  

او می‌گوید، «با شنیدن داستان این رخدادها خیلی احساساتی می‌شدم و سرانجام برای جهاد به گروه طالبان پیوستم. فرماندهان به ما می گفتند که کشورما توسط کافران اشغال شده و بر ما فرض است تا آن را آزاد بسازیم.»  

برای صفدرشاه در نخستین روز پیوستنش با طالبان و پیش از آغاز مبارزه‌ی شش ماهه‌اش در چوکات این گروه در نقاط مختلف ننگرهار، نحوه‌ی شلیک کلاشینکوف و پاسبانی آموزش داده شده است. او می‌گوید پس از آن که مادرش را به خواب دید که تاکید به برگشتش به خانه دارد، همکاری با هراس‌افگنان برایش پرسش‌برانگیز شد.

وی در ادامه گفت، «زمانیکه که تصمیم گرفتم به خانه برگردم، از فرمانده‌ام اجازه خواستم. اما او خشمگین شد و اجازه نداد. بناءً من نیز بر آن شدم که شب هنگام پاسبانی فرار کنم. چهارساعت پیاده‌روی کردم تا اینکه به سرک رسیدم. پس از آن به موتری سوار شدم.»

قادرشاه ، پدرصفدر شاه که 43 سال دارد، می‌گوید که با ناپدیدشدن پسرش خیلی پریشان شده بود. وی ادعا می‌کند که وقتی با وجود تلاش زیاد نتوانستند فرزند شان را سالم به خانه برگردانند، مادر این نوجوان از شدت نگرانی بیمار شد. او می‌گوید، «وقتی پسرم ناپدید شد، همه جا را پالیدم، به شمول شفاخانه‌ها. وقتی پس از شش ماه به خانه برگشت، باورما نمی‌شد که او باشد.»

با آنکه طالبان استفاده سربازان کودک را رد می‌کنند، اما مقام های محلی در ننگرهار تایید می کنند که پسرهای زیر سن برای فعالیت‌های هراس‌افگنانه استخدام می شوند و برخی از آنها بابت افزایش شمار این سربازان نگران اند.

عبدالواحد حکیمی،څارنوال  در دارالتعدیب ننگرهار، می گوید که در دوازده ماه گذشته، شاهد 30 مورد دوسیه ی  پیوستن نوجوانان به گروه طالبان و سایر گروه های هراس افگنی بوده است.

او معتقد است که آمار فعلی افزایش نگران‌کنده‌ یی را نسبت به سال های گذشته نشان می‌دهد.

وی می گوید، «ما می دانیم که در مدارس  گروه های مسلح برای دانش‌آموزان ویدیوهای دروغین احساسی نشان داده می شود. آنان عمداً تصویر زشتی از حکومت افغانستان ارایه می‌دهند. هراس افگنان با این شیوه کودکان را اغوا و گمراه می‌کنند. افراد این گروه به کودکان می‌گویند که کافران به افغانستان آمده اند و ما باید علیه آنان به پا خیزیم. برای آنها گفته می شود که اگر کشته شوند به بهشت می‌روند. »

این وضعیت را محمد ساجد 16 ساله نیز تجربه کرده است. وی که به جرم پیوستن به گروه طالبان زندانی شده بود، حالا در ننگرهار کیله می‌فروشد. او نیز زمانیکه در پاکستان زندگی می کرده از سوی استادان یکی از مدرسه ها  به این کار استخدام شده بود.

ساجد گفت که وی پس از سیزده ماه کار و جابجایی ماین های زیاد، کار با طالبان را ترک کرده است. او می‌گوید، «من در ساحاتی که طالبان می جنگیدند، در زیر پل ها ماین نصب می کردم. به خاطریکه خیلی خرد بودم کسی چندان متوجه کارم نمی‌شد.»

وی حین خرید لوازم  در بازار ولسوالی غنی خیل از سوی مقامات بازداشت شد و سپس به یک و نیم سال حبس محکوم شد.

همسان با قوانین بین المللی، افغانستان نیز برای حبس کودکان و جوانان قواعد جداگانه دارد.

مطابق ماده 39 قانون جزای افغانستان، افراد بین سن 12 تا 15 مستحق سوم حصه‌ی جزای جوانان با عین جرم است، در حالیکه برای سنین 15 تا 17 این جزا نصف می‌شود. و سنین پایین تر از 12 کودک حساب می‌شود، به این دلیل به خاطر جرایمی که مرتکب می شوند مستحق جزا شناخته نمی شوند.

حضرت حسین مشرقی وال مسوول بخش مطبوعات پولیس ننگرهار، می گوید که افسران وی در گذشته تعدادی از کودکان را به جرم همکاری با طالبان بازداشت کرده اند، ولی آمار دقیق آن نزد آنها نیست.

او می‌گوید، «اخیراً ما شماری از کودکانی را که از هراس افگنان فرار کرده بودند ویا هم می‌خواستند به آنان بپیوندند، بازداشت کرده‌ایم. همچنان برخی از آنان را در میدان‌های جنگ دستگیر کرده‌ایم.»

مقام‌ها از کمیسیون مستقل حقوق بشر در شرق افغانستان، می‌گویند که آنان نیز از کودکانی که در گروه طالبان می‌جنگندند آگاهی دارند.

سید غلام حسین بی‌وس، رییس بخش کودکان در کمیسیون مستقل حقوق بشر، می گوید، «ما بابت موجودیت کودکان در گروه های مخالفان مسلح بسیار نگرانیم.» ولی می گوید که سازمان آنها تا اکنون پژوهش خاصی را در این مورد راه اندازی نکرده است.

با آنکه طالبان مبارزه‌ی شان را شرعی وانمود می‌کنند، اما امامان مساجد می‌گویند که برای استخدام کودکان به جنگ هیچ گونه توجیهی وجود ندارد.

فضل‌الله ممتاز یکتن از عالمان دین، قواعد اسلام در پیوند به سربازگیری کودکان را تشریح کرد. او می‌گوید، «براساس دستورات اسلام، هرگروهی که کودکان را به میدان جنگ می‌فرستد در واقع جرمی را مرتکب می‌شود. حقوق و زندگی کودکان نباید به تهدید مواجه شود.»  

با آنکه تلاش‌ها برای دانستن دیدگاه طالبان در این مورد ناکام بوده است، اما این گروه در اعلامیه‌ی یک‌سال پیش شان استفاده از کودکان را رد کرده بودند.