لشمانیا، زنده‌گی زنان افغان را به مخاطره انداخته است
افزایش امراض پرازیتی باعث نگرانی مقامات صحت شده است.
لشمانیا، زنده‌گی زنان افغان را به مخاطره انداخته است
افزایش امراض پرازیتی باعث نگرانی مقامات صحت شده است.
رحیمه ۲۲ساله در مرکز دولتی معالجه لشمانیا در خوست نشسته و دستانش را با چادرش پوشانده بود.
وی می‌گوید که از توهین شدن بخاطر نشانه های عفونت لشمانیا در دستش خسته شده است.
رحیمه می‌گوید: « من دستانم را پوشانده ام بخاطریکه مردم نگاهِ مخوفی به من دارند.» او زن فقیریست و در روستا زنده‌گی می‌کند.
او جز این که لشمانیا توسط یک نوع پشه به انسان‌ها انتقال می یابد درمورد این مشکل معلومات بیشترندارد.
رحیمه در ادامه گفت: « در گذشته ادویه و پشه‌خانه از طرف دولت و برخی از سازمان‌ها به‌گونه رایگان توزیع می‌شد، ولی حال باید در مقابل آن پول بپردازیم. من خانواده بزرگی دارم و وقتی به مردان فامیل می‌گوییم که پشه‌خانه نیاز داریم آنان می‌گویند پول نداریم و قیمت یک پشه خانه ده دالر است.»
لشمانیا یک بیماری پارازیتی است که توسط یک پشه کوچک خاکستری رنگ انتقال می‌شود. نوع جلدی آن باعث ایجاد دانه یی در پوست می‌شود که بعدها این دانه به زخم دردناکی مبدل می‌شود. این زخم‌ها حتا پس از خوب شدن که چندماه تا یک یا یک و نیم سال را در بر می‌گیرد، داغ‌های زشتی از خود بجا می‌گذارد.
این بیماری اگر درمان نشود باعث تب و ضعیفی درازمدت می‌شود و یک نوع خطرناک تر آن بنام «کالا آزار»حتا منجر به مرگ می شود.
محمد گلاب منگل، رییس مرکز معالجه لشمانیا می‌گوید که واقعات این بیماری در ولایت شمال‌شرقی رو به افزایش است. پشه‌های خاکی حاملِ این مرض در ترک‌های دیوار و بین انبارها زندگی می‌کنند که بهترین راه جلوگیری از شیوع آنها استفاده از پشه‌خانه است.
او می‌گوید: «بیشتر مریضان ما خانم‌ها استند، بخاطریکه مردان توجه چندانی به آنها ندارند و برای آنها پشه‌خانه خریداری نمی‌کنند و دلیل دیگر آن این است که زنان بیشتر در جاهایی کار می‌کنند که مکان بودو باش این پشه زیاد است، مثلا: خانه‌ها، انبارها و مخروبه‌ها که در این مکان‌ها امکان دارد پشه آنها را بگزد.»
خانم شاپیری، یکی از مریضان تحت معالجه در مرکز صحی نیز این موضوع را تایید می کند.
وی به آی دبلیو پی آر گفت: « مردان حرف مان را گوش نمی‌کنند. خودشان پشه‌خانه دارند، ولی وقتی ما تقاضا میکنیم که برای ما از شهر پشه خانه بیارید، درخواست ما را قبول نمی‌کنند. آنان به حقوق ما ارزش قایل نیستند و ما تمام تابستان را بدون پشه‌خانه سپری میکنیم .»
شاپیری اضافه کرد که برای اکثر مردم آگاهی درست در باره این مرض داده نشده. آنان فکر می‌کنند این بیماری از طریق تماس با یک فرد آلوده انتقال می‌کند.
شاپیری در این مورد می گوید: « داکتر برایم گفت که این مرض توسط یک نوع پشه به انسان‌ها سرایت می‌کند. او گفت اگر مردم این را می‌دانستند هیچ گاهی از فرد مریض نفرت نمی‌کردند و بالای آنها نمی خندیدند.»
در همین حال، آقای منگل می‌گوید که آگاهی عامه در این مورد خیلی مهم و حیاتی است و آنان تلاش فراوانی کرده اند تا معلومات را از طریق رسانه‌ها به مردم برسانند. با آن هم اما پیشرفت در این زمینه بطی است، به خصوص از وقتی که وارد ساحه عمل شده است.
وی افزود: « ما منابع کافی نداریم تا به تمام مردم خوست پشه خانه خریداری کنیم. نفوس این ولایت نزدیک به ۱۶۰۰۰۰۰ تن تخمین شده و ما اگر برای هر دونفر یک پشه‌خانه فراهم کنیم باید ۸۰۰۰۰۰ پشه‌خانه توزیع کنیم که توانایی این کار را نداریم، الا این که نهاد‌های بین‌المللی کمک مان کنند.»
در همین حال، مقامات صحت در خوست می‌گویند که آنان نیز از بابت شیوع این مرض در این ولایت نگران اند.
گل احمدشاه لکنوال، رییس بخش کنترول امراض ساری در خوست گفت که وزارت صحت از حمایت کننده های بین‌المللی خواسته تا آنان را در توزیع ادویه جات لشمانیا به کلینیک های تمام ولسوالی های خوست و استخدام کارمندانِ بیشتر همکاری کند.
وی می‌گوید: « ما پلان داریم تا جهت جلوگیری از امراض لشمانیا و ملاریا به تعداد 110000 پشه خانه توزیع نماییم.» وی همچنان اضافه کرد که کابل هم باید با کمبود ادویه و پرسونل در بخش های صحت عامه مبارزه کند.
حتا نوع جلدی و کم خطر این بیماری می تواند تاثیرات جدی اجتماعی داشته باشد.
این در حالی است که در جامعه پشتون ها، مردم یکدیگر شان را طعنه می زنند و بالای کمبودی های همدیگر می خندند. این عادت در بین زنان بیشتر رایج است و آنانیکه در دست و صورت شان داغ لشمانیا دارند از اشتراک در مجالس اجتماعی اجتناب می ورزند.
خانم صبریه، بیمار دیگری در مرکز معالجه لشمانیا می گوید: « پس از آن که داغ لشمانیا در چهره ام پدیدار شد به محفل یکی از نزدیکان ما رفتم، در آنجا متوجه شدم که زنان طرفم می بینند و بالایم می خندند. خیلی شرمیدم و پس از آن در هیچ مراسمی اشتراک نکردم.»
لکه ای لشمانیا می تواند دیر دوام کند و تاثیر مخربی بر آینده زنان جوان بگذارد.
کامله اکبری، فعال امور زنان می گوید: « من می دانم که شماری از دختران زیبا فقط به دلیل داشتن داغ های لشمانیا نتوانسته اند ازدواج کنند.» او می گوید که حتا خودش مخالف ازدواج با افراد بدقیافه ای با داغ های لشمانیا است.
وی علاوه کرد: « من نیز می خواهم پسرم عروسی کند، ولی اجازه نمی دهم پسرم با دختری نامزد شود که در دست و رویش داغ لشمانیا داشته باشد.»
